چرا هستیم ...؟؟؟؟؟؟

دوست عزیزی نوشت : کاش میفهمیدیم که چرا هستیم ... اگر کسی بخواهد در مورد انسان بنویسد نباید گرفتار دین و یا هر گونه خرافات انسانی باشد .... بایستی نگاهی فرا دینی داشت ... نگاهی ، ورای همه ی فلسفه ها و سفسطه ها ی انسانی ....، که همه ی آنها نظرات و دید شخصی عده ی خاصی ست که برای فرار از درد بودن یا چرا بودن ... ، با آن دلایل ، بودن خودشان را .. ، برای خود... ، صرفا برای خود ...، توجیح میکرده اند ........ نمیتوانم بگویم که در این مطلبی که خواهم نوشت من گرفتار توجیح بودن .. برای خودم ... ، نخواهم گشت .. انسان از وقتی خودش را دید ... یعنی خودش را شناخت ... یعنی خودش را حس کرد ... یعنی بودن خودش به همراه امکان حتمی نبودنش را درک کرد ... و شاید برای عده ای حتی مرگ هم اهمیتی در این قضیه نمی توانست داشته باشد ... وقتی درد کشید .. وقتی رنج و ناخوشی را احساس کرد وقتی روزمرگی را چشید ... درد بزرگی را باتمام وجودش لمس کرد ... چرا بود .... چرا میبایست تحمل میکرد ... چرا میبایست بودن را تاب می آورد تا زمانی که بمیرد ... چه ارزشی داشت ... سوالی که مطرح شد .. و همیشه و برای همه کس و همیشه بی جواب ماند ......... بشر برای التیام این زخم ... به افسانه ها روی آورد ... و به قصه ها دل خوش کرد قصه هایی که فقط دل خوش کنک بودند و سالهای متمتدی و تا همین الان خود را با آن فریب داده اند ........ بودنشان را با قصه هایی غیر منطقی توجیح کردند و دیگر بهش فکر نکردن تا با خیالی آسوده تر بودن را تا لحظه ی رفتنشان تحمل کننند ... ساختن و هنر راهی برای فرار شد ... اگر به زندگی مردم نگاه کنی میبینی که هر کدام به چیزی دل خوش کرده اند و هزاران راه برای با خود تنها نبودن و با خود مواجهه نشدن ابداع کردن .. تاتیر و سینما و فوتبال و انواع ورزش ها ... تلویزیون ... رادیو .... نقاشی پرورش انواع حیوانات و ... و ... و .... وووووو انسان تنهاست ..... و ناتوان ... و در برابر احساس پوچی ، حتی با تعصب ها ی کور و خشن ، مقاومت میکند .... انسان ناتوان و احساساتی ست .... و همیشه تنهاست ... ادامه دارد .....